Ελληνικά

Ατελείς γραμμές ενός γράμματος που δεν έλαβα ποτέ.

Τα καλά νεα πετάνε, σε κάποιες ώρες θα είσαι στην Μαδρίτη. Με τους δικούς σου στο πλάι σου, χαμογελώντας μαζί σου. Πίσω στο μέρος από το οποίο δεν έπρεπε να φύγεις ποτέ. Μάτια σαν τον ουρανό, η δύναμη μίας θύελλας. Δεν υπάρχουν τοίχοι ούτε κάγκελα που χωρίζουν την φιλία. Όπως μας είπες μια μέρα, και εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ, για ο,τι θες σφύριξε και εγώ θα έρθω αμέσως. Για να είμαι κοντά σου, να μιλήσουμε για το παρελθόν, να κοιτάξουμε το μέλλον, να πάμε στη λίμνη. Με τη σκέψη πάντα…ότι υπάρχει κάτι ωραίο που έρχεται μετά. Με δύναμη και αποφασιστικότητα, με οργή και διάθεση, να πάρουμε την θλίψη και να δούμε το πρόσωπο της. Με τη σκέψη πάντα ..ότι υπάρχει κάτι ωραίο που έρχεται μετά. Και παρόλο που θα συμβούν πράγματα,παρόλο που μας χωρίζουν, παρόλο που έρχεται το κρύο και οι μήνες περνάνε,να ξέρεις…ότι θα είμαστε πάντα εδώ. Μια επιστολή χωρίς διεύθυνση επιστροφής,με γραμμές μόνο για σένα.

Συναισθήματα και πάθη,που κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει.Για μας, για το γέλιο σου, για να νιώθω ότι είσαι ευτυχισμένη. Για πάντα, αυτοί οι στίχοι είναι … για σένα.

Μάτια σαν τον ουρανό,η δύναμη μίας θύελλας. Δεν υπάρχουν τοίχοι ούτε κάγκελα που χωρίζουν την φιλία. Όπως μας είπες μια μέρα, και εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ, για ο,τι θες σφύριξε και εγώ θα έρθω αμέσως.

Χρόνια ζούσατε σε πλήρη ταχύτητα, τα σημάδια του σώματος σας το θυμίζουν, τη μοναξιά, την εξορία, τη φυλακή ή το θάνατο, και μια μοίρα που ήταν σε άλλα χέρια. Ίδιες καρδιές,διαφορετική εποχή, ούτε ο καιρός ούτε η λήθη φθείρουν τις πράξεις σας. Είμαστε οι συνεχιστές της δράσης σας, ούτε απένταντι στην φωτιά ούτε στις σφαίρες δεν μετανιώσατε ποτέ. Προπαγάνδα στους δρόμους, ελευθεριακά στέκια, προσπαθώντας να φτάσει η ιδέα σε κάθε γειτονιά. Ούτε στα πιο αυστηρά χρόνια, καταστολή,εκτελέσεις, στην Albatera* η στα βουνά, οργή μέχρι την τελευταία ανάσα. Ίδιες καρδιές,διαφορετική εποχή, ούτε ο καιρός ούτε η λήθη φθείρουν τις πράξεις σας. Ακούραστα πρόσωπα δράσης και εξέγερσης.Παππούδες/γιαγιάδες που δεν είχαμε, η ιστορία σας σηματοδοτεί τη ζωή μας.

 

– DICIEMBRE 2012 –

Επειδή είναι από τα λίγα πράγματα που έχουμε ξεκάθαρα σε αυτήν τη ζωή, το ότι θα συνεχίσουμε να κλαίμε για φίλους/ες που θα χτυπηθούν και συντρόφους/φισσεςπου θα φυλακιστούν ή θα δολοφονηθούν. Επειδή είμαστε αιώνια δάκρυα… Jill, Harold, Paco, Sole/ Edo, Mauri, Xosé, Barry, Alexandros… Να είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει,εσάς και όλους όσους /όλες όσες με άθλιο τρόπο κατάφεραν να χωρήσουν από το πλευρό μας. για τον αγώνα σας θα συνεχίσουμε μπροστά.

Αγαπούσες τη ζωή και ήθελες να ξυπνήσεις έναν κοιμισμένο κόσμο γεμάτο με φύλακες που απειλούν τα όνειρά μας. Αυτοί/εςσε πήγαν στη χειρότερη μοίρα αλλά σε κάθε έναν/μια από μας ακόμα ακούγεται ο παλμός σου.

Σκοτώνετε ένα μαχητή αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται κάθε μέρα με περισσότερη δύναμη, ο αγώνας μας δεν πρέπει να φρενάρει. Δικαστές, δεσμοφύλακες,δημοσιογράφοι, μπάτσοι. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Αν και λυπημένοι/ες, είμαστε εδώ,συνειδητός συμβιβασμός και το στήθος μας σκισμένο. έχουμε τη βεβαιότητα ότι στην εξεγερμένη σου καρδιά άφησες ένα σπόρο για να ζούνε οι ιδέες σου για πάντα.

Σκοτώνετε ένα μαχητή αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται κάθε μέρα με περισσότερη δύναμη, ο αγώνας μας δεν πρέπει να φρενάρει.Δικαστές,δεσμοφύλακες, δημοσιογράφοι,μπάτσοι. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Κάποιες λέξεις χιλιάδες φορές επαναλαμβάνονται,μια κραυγή προς το άπειρο που αντηχεί στις ζωές μας, η φλόγα που ανάψατε παραμένει ζωντανή, αυτό είναι για σας,ζήτω η αναρχία!

Από πάντα σε δίδασκαν να μην εμπιστεύεσαι κανέναν,βλέποντας σε όλα μια απειλή και έναν μεγάλο ανταγωνισμό. Με το πέρασμα των χρόνων έγινες ερημίτης. Tο ότι ο κόσμος σε μαχαιρώνει ήταν η άποψή σου.Σκέψου άσχημα, θα πεθάνεις στη μοναξιά.Με αυτά τα θεμέλια πες μου τι μπορούμε να σηκώσουμε; Τι σε κάνει να σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι καλός άνθρωπος και οι υπόλοιποι/ες ενεργούν κινημένοι/ες μόνο από τα συμφέροντά τους; Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να εμπιστεύεσαι τον κόσμο στο περιβάλλον σου, κανένας/καμία δεν είναι τέλειος/α, αλλά ούτε και εσύ,τι νομίζεις; Σκέψου άσχημα, θα πεθάνεις στη μοναξιά. με αυτά τα θεμέλια, πές μου,τι μπορούμε να σηκώσουμε;

Οταν σου μιλάω για τον πόλεμο δεν εννοώ τον στρατιωτικό, εννοώ να αντιμετωπίσεις τα πράγματα που θεωρείς άσχημα και να μην κάνεις σαν τους υπόλοιπους που κοιτάνε από την άλλη, αν και είναι πιο ενοχλητικό, αν και είναι πιο δύσκολο. Δεν είναι ότι ψάχνεις προβλήματα, αλλά τα είχες ήδη και είναι ο μόνος τρόπος να τα λύσεις.Το σημαντικό είναι να το προσπαθήσεις,το σημαντικό είναι η στάση σου, η αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν είναι θέμα της νεολαίας.Όταν σου μιλάω για το κουράγιο, όταν σου μιλάω για το θάρρος,δε σου μιλάω για ζόρικους τύπους,υπερήρωες ή ρομπότ, σου μιλάω για κανονικό κόσμο, σαν εσένα και εμένα, που αποφασίζει να αντιμετωπίσει ό,τι του δημιουργεί φόβο. Είναι λογικό να φοβάσαι, πάντα υπάρχει κάτι να φοβάσαι επειδή, αν και είναι λίγα,ακόμα υπάρχουν πράγματα να χάσουμε. Αυτό που σε κάνει γενναίο, αυτό που σε κάνει να μη σκύβεις το κεφάλι είναι ότι, αν και ο φόβος είναι δυνατός,υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από αυτόν. Όταν μιλάμε για τον πόλεμο, όταν μιλάμε για την αγάπη, όταν μιλάμε για το κουράγιο, όταν μιλάμε για το θάρρος,δε σου μιλάμε για μυθιστορήματα ούτε βιβλία περιπέτειας, σου μιλάμε για τη ζωή μας αλλά και για τη δική σου.

Και μας λένε ότι είναι κανονικό να τα βλέπουμε ως αντικείμενα:εμπόρευμα, ιδιοκτησία, μηχανές με ζωή.Φτερά που δε θα πετάξουν, πόδια που δεν τρέχουν, μάτια που θα σβήσουν πολύ νωρίς.Και μας λένε ότι είναι κανονικό να καταδικάζουμε τις ζωές τους, ότι είναι υποχρεωμένα να υπάρχουν. Μοναξιά και περιορισμός. Επειδή αυτό το γάλα που βλέπετε δεν ήταν για εσάς, επειδή αυτή η γούνα που βλέπετε ζέσταινε άλλους. Η κατάσταση δε θα τελειώσει μέχρι να ξεπεράσουμε κάποιες προκαταλήψεις και συνήθειες που έχουμε, επειδή στις περιπτώσεις καταπίεσης το να παραμένουμε ουδέτεροι βοηθάει πάντα τον καταπιεστή,ποτέ τα ζώα. Απελευθέρωση. Διάδοση. Αμφισβήτηση.Μέχρι το τέλος.

Πηδάς σκοινάκι με την υποχρεωτική γραμμή της κανονικότητας. Δεν ήταν επιλογή σου, αλλά το πληρώνεις,έτσι είναι η πραγματικότητά σου. Δείχνεις πιο διαυγής από πολύ κόσμο που τόλμησε να κρίνει. Έχεις την προτεραιότητα να γίνεις δυνατός/η για σένα και για τους άλλους /τις άλλες.

Η αστραπή δε σταματάει ποτέ. Κάποια χρόνια πριν έβαλαν όνομα στον πόνο που είχες μέσα σου. Μίγματα αρρώστιας και συναισθημάτων,δεν είναι εύκολο να διακριθούν.

Εσύ κουράστηκες να είσαι το θύμα ενός επιθετικού περιβάλλοντος.Αποκτάς συνείδηση και ψάχνεις τρόπους για να μην υποκύψεις. H αστραπή δε σταματάει ποτέ. Έχει καταιγίδες παροδικές και άλλες που διαρκούν περισσότερο αλλά ξέρω καλά ότι εσύ δε θα παραδοθείς.

Το πιο ανεκτίμητο αγαθό (διασκευή απο την μπάντα decisión)

Πόσα πράγματα που δεν θα έπρεπε να δούμε, συντρόφους να αιμοραγούν στο πλάι μας. Πόσα σκληρά χτυπήματα έπρεπε να νιώσουμε. Τα γκλόμπ σας σημάδεψαν την πλάτη μας. Καλέσματα πόνου…γνωστοί μας υπο κράτηση. Πως να αντιμέτωπισεις την κατάσταση…φόβος και θλίψη να συναντιούνται στα βλέματα. Ένας ένας σιωπηλόι απέναντι στον τοίχο, εξευτελιστικοί έλεγχοι για τους μετανάστες. Τα κακά παιδιά μαθαίνουν με ξύλο, τα χάπια τα κάνουν να είναι ήσυχα. Σύντροφοι…γερνόντας και πεθαίνοντας μέσα στο τσιμέντο. Ζώα…μια ζωή φυλακή και δυστυχία. Πόσος κόσμος κλαίει μόνος του στο δωμάτιό του, δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν τον πικρό ρυθμό που μαρκάρει ένας κόσμος μιζέριας, εγωισμού και μοναξιάς…  αποσχισμένοι απο την κοινωνία. Πόσο σου κοστίζει να διατηρίσεις ζωντανό το όραμα, οταν το πιο εύκολο είναι να απογοητεύεσαι. Αδυναμία κατανόησης στον κόσμο που είναι κοντά σου, ανίκανοι να φθάσουν να σε καταλάβουν… Και σε ρώτησαν το γιατί, και δεν έφθασαν να το καταλάβουν, όλα όσα υπάρχουν μέσα σου. Επιθυμίες που προσπαθούν να πραγματωθούν, η δύναμη μέσα σου…εσύ ξέρεις και καταλαβαίνεις το γιατί. Για να ανακαλύψεις κάποιες ιδέες που σε έκαναν να καταλάβεις οτι υπάρχουν άτομα που μπορούν να σκέφτονται για αυτούς τους ίδιους. Για να ενώνεις οράματα και να τα πραγματοποιείς, δημιουργόντας εργαλεία για τον αγώνα.  στιγμές έντασης…ακούμε απο κοντά τις πλαστικές σφαίρες. Μου δίνεις δύναμη και αξία, ο φόβος ξεχνιέται και προχωράμε πρός τα εμπρός. Για να προστατεύσουμε απο οποιονδήποτε τον τρόπο σκέψης μας, μέσα σε ένα κόσμο τυφλών και φιμωμένων. Για να γνωρίσουμε άτομα που έφθασαν να προσφέρουν τις εμπειρίες που άνοιξαν την πορεία μας Αισθήματα… πιό πάνω κι απο την στοργή και την κατανόηση. αισθήσεις που κάνουν να αξίζει κάθε στεναγμός. Για τόσες φορές που γυρίζοντας το κεφάλι σε ένιωσα πίσω μου, φρουρόντας και προσέχοντας τις πλάτες μας Για τόσες φορές που κοίταξα στα μάτια σου και έμαθα οτι κάτι μπορεί να μας συμβεί Για τόσο κόσμο φιμωμένο εξαιτίας του τρόπου σκέψης του, διώξεις και φυλακίσεις για χρόνια. Να χάνεις ένα όνειρο που ξεφεύγει και το νιώθεις αληθινό, μην αφηνοντάς σε να το ζήσεις. Γυναίκες και άνδρες υπερήφανοι εξαιτίας μιάς κοινής δέσμευσης, του να είναι συνεπείς με όσα πιστεύουν. Προσπάθησαν με οργή και καρδιά… να ζήσου τη ζωή τους παλεύοντας για την αναρχία.

ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Τι ηταν εύκολο, τι ηταν εύθραυστο, τι ηταν πλήρες, τι ηταν αιώνιο, ταξιδιώτης  του καλοκαιριού, ανθεκτικός στο χειμώνα. Απαντώντας σε ενα θαύμα, το αντίθετο θα ηταν μια κόλαση, πράγματα αγοριών  και κοριτσιών και μόνο πράγματα των δύο. Έτσι μας έμαθαν οτι θα έπρεπε να είναι ο έρωτας… Και αποτύχαμε τόσες φορές που έμοιαζε με καταδίκη. Και φθάσαμε να νομίζουμε οτι δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά πάντα υπήρχαν λόγοι να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Μόνο έπρεπε να είμαστε θαραλέοι,  μόνο χρειαζόταν να ξαναπροσπαθήσουμε. Για να είναι ο έρωτας πάντα κάτι που δεν φοβίζει. Ένα παιχνίδι δύο που ο ένας πρέπει να χάσει. Να μην είναι φαντασίες και ποτέ μία επιβολή. Δεν πρόκειται για το να επενδύσεις όλο σου το χρόνο σε πόνο. Δεν είναι κάτι που πάντα μπορεί να διευκρινιστεί, ούτε κάτι να αποφευχθεί απο φόβο στο να υποφέρεις. Ούτε κάτι που μάς ενώνει με νόμιμα νήματα που τα χρειαζόμαστε για να νιώσουμε ξεχωριστοί. Ο έρωτας για εμάς είναι μια σχέση μεταξύ ίσων. Στο κρεβάτι οπως θές, στη ζώη οριζόντια.

Αίμα, ιδρώτας και δάκρια

Αίμα στις φλέβες σου. Ιδρώτας απο την προσπάθια. Δάκρια στο πρόσωπό σου. Αν είσαι ζωντανός τα γνωρίζεις

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ

Αυτοί που δεν σέβονται ούτε το θάρος ούτε τη ζωή, τι θα μπορούσαν να απαιτούν οταν κάποιος τους δείχνει με το δάχτυλο? Οι λαβύρινθοι ιδεών που προστατεύουν τα φέουδά τους πρέπει να σαμποταριστούν μέχρι την καταστροφή τους. Ζώντας σε ένα είδος σκλαβιάς που γίνεται αποδεκτό σαν κάτι το φυσικό, μια δυνατή απόρριψη της κοινωνικής ειρήνης είναι ενα καθαρά υγειές σύμπτωμα. Τέλος στην υπακοή. Περικυκλωμένοι απο βία και εξαναγκασμούς απο παιδία, μάς δένουν με την υπομονή, με την ευπρέπεια και τα μυστήριά της. Αν μιλάμε στη γλώσσα τους και σκεπτόμαστε με τις ιδέες τους, δεν θα βρούμε διέξοδο, ποτέ δεν θα βρούμε διέξοδο! Ποτέ δεν θα υπάρξει οίκτος για τις δυστυχίες αυτών που επιθυμούν το κακό μας. Το να καταφερθεί η νίκη πάνω σε αυτούς, δεν κάνει την αδικία να είναι λιγότερη. Ζώντας έναν τρόπο σκλαβιάς που γίνεται ανεκτή σαν κάτι φυσιολογικό, η απόρριψη της κοινωνικής ειρήνης είναι ενα καθαρά υγειές σύμπτωμα. Τέλος στην υπακοή.

Νιώθω μέσα μου

Αν μας κινεί το πάθος μέσα σε αυτή την έρημο και έχουμε την πρόθεση να μάθουμε απο τα λάθη μας και τις επιτυχίες μας. Αν θέλουμε πραγματικά να δώσουμε αξία στις ιδέες, δεν μπορούμε να περιμένουμε ακόμα και αν τα πράγματα είναι άσχημα Νιώθω μέσα μου οτι η καρδία μου χτυπά δυνατά. Αυτή είναι η επιλογή μου: να ακολουθήσουμε τον πολικό αστέρα. Δεν θα με σταματήσουν τα απρόοπτα στην πορεία. Κάθε απόφαση στιγματίζει τον προρισμό. Δεν θέλουμε να τα παρατήσουμε χωρίς να παίξουμε όλα μας τα χαρτιά. Μένει να προσφέρουμε πολλά ενώ έχουμε υγεία και όρεξη. Δεν υπάρχουν σθνταγές για να νικήσουμε απο τη μια μέρα στην άλλη. Εχεις φαντασία, τα χέρια σου και την επιμονή σου.  Νιώθω μέσα μου οτι η καρδία μου χτυπά δυνατά. Αυτή είναι η επιλογή μου: να ακολουθήσουμε τον πολικό αστέρα. Δεν θα με σταματήσουν τα απρόοπτα στην πορεία. Κάθε απόφαση στιγματίζει τον προρισμό.

Χρόνια

Πέρασαν χρόνια και μπορούμε να αξιολογίσουμε τι θελήσαμε να κάνουμε, τι καταφέραμε να κάνουμε. Τι ηταν αληθινό, τι παρέμηνε, αυτό που δεν ηταν κακό και αυτό που χάθηκε. Οποιαδήποτε μέρα οπως σήμερα θα πεθάνουμε εγώ κι εσύ, θα είναι το τέλος μας και δεν θα υπάρχει λύση. Οταν θα πρέπει να φύγω, δεν θέλω να νιώσω οτι δεν εκμεταλεύτικα σωστά τα χρόνια που έζησα.  Οτι δεν μπόρεσα να εκτιμήσω αυτούς που γνώρισα, οτι δεν μπόρεσα να αγωνιστώ για αυτό που πίστεψα, οτι δεν αναγνώρισα οτι έκανα λάθος και οτι δεν προσπάθησα για να μην το επαναλάβω. 1000 ιστορίες έφυγαν ήδη, και μένουν ακόμα να έρθουν, μερικές φορες να γελάσουμε άλλες να κλάψουμε. Να προσπαθήσουμε να μάθουμε για να το κάνουμε καλύτερα και να βάλουμε βούληση και καρδιά. Και να βάλουμε καρδιά ακομα κι αν μας κάνουν να αιμοραγήσουμε, και να εχούμε το θάρρος να θέλουμε να ακούσουμε. Να βαλούμε προσδιορισμό, αν και κόστιζει να αναπνεύσουμε, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή: αναρχία και ελευθερία

ACCIDENTE/ DUELO

Επαρχιακός 220

Το πρωί ξεκίνησε οπως άλλη μια μέρα και οι ακτίνες του ήλιου μου αγκάλιαζαν το δέρμα. Δεν μπόρεσα να φανταστώ να ξυπνώ έτσι, τα σώματά μας τρέμοντας βλεποντάς σε να βγαίνεις.
Εκωφαντικός θόρυβος, τα πάντα έπαψαν. Κυνηγοί χωρίς πρόσωπο μέσα στο δωμάτιό σου. Η πόρτα της κλούβας έκλεισε, δεν μπορείς να βγείς και τώρα νιώθω την ανάγκη να έρθω κοντά σου. Μια διεύθυνση, ένας φάκελος, ένα χαρτί: επαρχιακός 220, χλμ 6. Μια διαταγή που σε καταδίκασε και με έκανε να νιώσω οτι με κώβουν στα δύο.
Και τώρα μας έλαχε να αντέξουμε και να σταθούμε όρθιοι. Αν ο ήλιος με ξανακάψει εγώ θα επανέλθω. Το να μοιραστούμε τον πόνο μας βοηθά να ζούμε. Μην ξεχνάς ποτέ οτι είμαστε εδώ
Ενα σάββατο ακόμα, το ξυπνητήρι και μια τεράστια όρεξη να σε ζεστάνω. Λίγο πιο μετά πρέπει να ξεκινήσω , 40 λεπτά πίσω απο αυτό το τζάμι. Ποιός μπορεί να εφεύρει ενα μέρος τόσο απάνθρωπο? Ποίος σκλαβώνει για το μισθό ενός μήνα? Σκέψεις που έρχονται χώρις σταματιμό. Και οταν γυρνώ σπίτι διαγράφω μια μέρα παραπάνω.

Ψάχνωντας

Μέσα σε έναν κόσμο απομόνωσης δεν είναι εύκολο να βρείς ένα μέρος για να ζήσεις και να νιώσεις ζωντανός.
Και χωρίς αυτή την ειρήνη, όλα τα υπόλοιπα κοστίζουν πολύ περισότερο.
Κόσμο για να μοιραστείς, πράξεις που δονούν, αυτό θα είναο το μέρος σου: ψάξε μέχρι να το βρείς.
Είναι πρωταρχικό, και όλα τα υπόλοιπα οπως έρχονται φεύγουν.
Να βρείς τη ζώη μέσα σε έναν προγραμματισμένο θάνατο
Να βρείς τη ζώη σου μέσα σε έναν προγραμματισμένο θάνατο

 Μαδρίτη 2011 (τραγούδι απο τους Accidente)

χτυπητά φώτα πέφτουν πάνω σε διαφημήσεις κατοικίας και ο χειμώνας λίγο πρίν έρθει.
Αγάπη και ξερατά μοιράζονται μπάρ και ντισκοτέκ, Τα ΑΤΜ διψούν.
Στην γειτονιά μου πια δεν μένουν ούτε παγκάκια ούτε βρύσες, σήμερα όλα τα σπίτια είναι ικεα και τα γράμματα ΕΠΕΙΓΟΝ.
Απο τις γωνίες μας προστατεύει ένας φακός κάμερας. Μια κουστουμαριζμένη μάζα καταναλώνοντας στην γκράν βία.
Ο Μάριο πηδά απο το πεζοδρόμειο, στις επικεφαλίδες χρηματηστήριο, γκόλ, κυνήγι μαγισσών.
Οι μπάτσοι κάνουν εξακρίβωση στούς ΄΄διαφορετικούς΄΄.
Σήξμερα τα παίδια της γειτονιάς μου δείχνουν τα δόντιατους